ARJAN DUYNSTEE

ARJAN DUYNSTEE

Het is september 1991 als ik mijn dienstplicht ga vervullen.

Na een opleiding tot straalzenderpiloot in Ede en mijn vrachtwagenrijbewijs te hebben behaald in Veldhoven kwam ik paraat weer terug in Ede.

In januari/februari 1992 gingen er geruchten dat Nederland verbindelaars gingen sturen op uitzending naar het voormalig Joegoslavië.

Als net 20-jarige leek mij dit wel een avontuur. Niet wetende wat er daar allemaal speelde en welke gevaren er op mijn pad kwamen.

Maandag 9 maart 1992

Tijdens het ochtendappel werd er door de kapitein mede gedeeld dat als er mensen waren die op uitzending wilde naar het voormalig Joegoslavië dat die zich na het appel bij hem moeten melden. Ik keek mijn maatje aan en we knikte naar elkaar. 10 Minuten later stonden wij aangetreden bij de kapitein op zijn kantoor.

In 2,5 week werden wij opgeleid tot het bedienen van de telex en het maken van satellietverbindingen. En op 2 april zaten we in de bus naar Zagreb/Pleso.

Waar mijn avontuur begon.

In de maanden dat ik daar heb gediend als korporaal verbindingen ben ik ook een aantal keren op transport geweest naar de diverse sectoren om daar materiaal en post te brengen.

Tijdens die transporten heb ik een groot deel van het voormalig Joegoslavië gezien.

Doordat de snelwegen niet toegankelijk waren gingen deze transporten over de binnenwegen waar de sporen van de oorlog duidelijk zichtbaar waren.

De dorpen en steden waar dan doorheen werd gereden waren verrot geschoten.

In de kapotgeschoten huizen en gebouwen woonde nog steeds mensen.

Maar het grootste gevaar waren toch de vele landmijnen die her en der lagen,

in de berm maar ook midden op de weg onder bruggen en viaducten, maar ook de sluipschutters die in de diverse steden hun werk deden.

Ook bij de roadblocks was het maar afwachten in welke staat de soldaten van de diverse milities waren. Het was met regelmaat dat daar dronken soldaten de roadblocks bemanden.

De ene keer kon je zonder al te veel problemen, na het controleren van de papieren, door rijden. De andere keren werd je onder schot gehouden, moest je uitstappen en werd de wagen geheel uit gekampt. En daar sta je dan met je Uzi en maar 40 patronen op zak hopende dat het allemaal goed gaat komen.

Tot op de dag van vandaag draag ik deze ervaring met mij mee en heeft het diepe sporen achter gelaten. Maar ondanks alles had ik het nooit willen missen.