“Wat me van de uitzending bijstaat, is de gastvrijheid” Uitzending Theo Wuijds.

Na zeventwintig dienstjaren op missie

“Overdag was het 45 a 50 graden, maar s ’nachts koelde het af naar een frisse 35 graden” , lacht Theo als hij vertelt over zijn uitzending naar Sudan. Warme en bijzondere omstandigheden voor een missie. Defensie zond hem naar het land als zogenaamde ‘regelaar’ om alles in goede banen te leiden. Een spannende en bijzondere tijd..

Voor de militair vormt het in 2010 zijn eerste uitzending, terwijl hij op dat moment al 27 jaar in dienst is. “Ik ben meteen beroepsmilitair geworden direct na de MTS. Daar kwamen ze op een woensdagmiddag van de lucht- en de landmacht een verhaal vertellen.” Dat maakte zo’n indruk op zijn vrije middag dat het leidde tot aanmelding bij de luchtmacht. “Ik heb meteen de aanmeldstrook in de Veronica gids ingevuld” , lacht hij.

Vele jaren later vertrekt hij in mei 2010 op missie naar de Sudanese hoofdstad Khartoum.  De uitzending én het gebied kiest hij zelf. Een beslissing die gemakkelijker wordt gemaakt door het buddysysteem dat defensie heeft. Terwijl Theo in het buitenland verblijft, kan zijn vrouw bij deze kameraad terecht met praktische vragen, maar eventueel ook voor andere hulp. In Khartoum ondersteunt hij de Nederlandse troepen. Behalve ze wegwijs maken in de hoofdstad, verzorgt hij ook communicatie- en regeltaken én de post. “Dat was elke week net Sinterklaas. Zit er ook wat voor mij bij?”

Voetballen
Wat hem van de uitzending bijstaat is de gastvrijheid van de inwoners, maar ook de vriendschappen met militairen uit andere landen. “in die periode was er net het WK voetbal, kregen we van de ambassade de uitnodiging om daar te komen kijken.”  Het zijn bijzondere gebeurtenissen die je niet verwacht ver van huis. “Nederland, Denemarken bijvoorbeeld en de Deense militairen waren ook op de ambassade uitgenodigd, dat schept toch een band.”

I-Pads
Het is niet het enige onverwachtse wat hij treft. “Iedereen liep met I-pads en ik heb nog nooit zoveel Hummers gezien, aan de andere kant is er wel een enorme kloof tussen arm en rijk. Dat deed me wel eens pijn.” Toch zijn ook de arme gezinnen enorm gastvrij. Via een medewerker van de ambassade wordt hij bijvoorbeeld uitgenodigd voor een bruiloft in de buitenwijk Umdurman. “Wij er naartoe, gelukkig in een normale auto zonder VN nummerplaten, ik de enige blanke daar in de hele buurt. Mijn eerste gedachte was: “Hoe kom ik hier weg?” Maar ach, ik laat het maar over me heenkomen. Hoor ik in een keer een hoop geschiet. Wat blijkt? Komt het bruidspaar binnen!”

Stiekem wil hij nog wel eens terug naar het land. Toen hij aankwam in 2010 moesten er nog verkiezingen plaatsvinden en waren de Nederlanders vooral aanwezig om (politieke) stabiliteit te helpen bieden. Nu is het land, als resultaat van diezelfde verkiezingen officieel gesplitst en woedt er in Zuid-Sudan een burgeroorlog.

En juist in dat gebied zaten zijn collega’s, soms op heel afgelegen locaties, terwijl Theo in de hoofdstad verbleef. “Waar zij zaten, wil ik best naar uitgezonden worden als de rust in het land is wedergekeerd.” Op de één of andere manier lonkt Sudan en geheel Afrika voor hem. Hoe zijn toekomst er uit ziet is zeer de vraag. Een vervolgmissie staat niet vast en zelfs Theo’s vliegbasis kan, nu hij officier is, zelfs veranderen. Twee dingen weet hij zeker:  “Ik blijf hier in Bergen op Zoom wonen” , lacht hij én defensie is en blijft een prima keuze: “Ik heb er nooit spijt van gehad.” Quote ‘buddysysteem maakt uitzending makkelijker’

Dit artikel verscheen eerder in de Bergen op Zoomse Bode

Laat een reactie achter